Mijn warme voeten raken voorzichtig en ietwat ongemakkelijk de koude vloer. Shit, de verwarming is nog niet aan. Toch durf ik het aan om die paar meter naar mijn raam te paraderen, want ik geloof de zon gezien te hebben. Ik schuif mijn verschoten gordijnen een stukje opzij en tot mijn grote geluk zie ik een strakblauwe lucht. Vergezeld door wat zonnestralen, ziet de straat waarin ik woon er een stuk vriendelijker uit. Het is alsof alles wat ik buiten zie me roept: “Stel, Stel, kom, de zon laat zich weer zien. Je moet NU naar buiten komen!”. Ik race naar mijn telefoon, meld me af voor mijn sportschoollesje, prop mijn ontbijt naar binnen, trek iets semi fatsoenlijks aan en vlieg de deur uit.

Eenmaal buiten adem ik een paar keer diep in en uit. De frisse lucht vult mijn longen en al gauw voel ik mijn wangen een vertrouwde, rozige kleur krijgen. Ik loop mijn eigen, welbekende rondje en wil eigenlijk op elk zonovergoten blijven staan om te genieten van dat wat ik zo gemist heb. Had ik nu maar even de tijd genomen om mijn thermosbeker te vullen met thee, peins ik. Dan had eventjes zitten op een houten bankje me wel wat geleken. Ik haal mijn schouders op en besluit verder te lopen. Het is koud, maar dat doet er niet toe. Mijn hart is warm door wat ik om mij heen zie.

Zodra het zonnetje zich weer voorzichtig laat zien, volgen de mensen haar voorbeeld. Ik zie stellen met honden, moeders met boodschappentassen, opa’s die eendjes voeren met hun kleinkinderen, studenten die de zon duidelijk wat minder kunnen waarderen met hun pijnlijke souvenir van de vorige nacht. Toch lijkt ieder mens gelukkiger te zijn met de zon op zijn of haar snufferd. En ja, daar ben ik er zeker eentje van. Gelukzalig steek ik mijn neus in het licht en laat mijn gezicht een beetje verwarmen door de “vloeibare” vorm van vitamine D. Onwillekeurig verschijnt er een lach op mijn gezicht, en ik besluit de zon voor altijd lief te hebben.

Liefs, Stel.