Het zit me even tegen, hierboven op mijn kamertje. De verwarming doet het bij lange na niet naar behoren. Dus, het is koud. Ik ben koud. Mijn verfwerkje weet me niet te ontspannen, en mijn vrouwelijke kwaaltjes helpen ook niet echt mee. Ik ben het eventjes helemaal zat. Ik zie wel dat het buiten lekker weer is; de lucht is blauw en de zon schijnt mooi op alle inmiddels gekleurde blaadjes, maar ik zit als een baksteen aan zijn buurman vastgenageld aan mijn Ikeastoel. Uiteindelijk weet ik mijn bilpartij toch van die bewuste stoel te krijgen. Ik trek mijn schoenen aan, scheld een paar keer op mijn in elkaar verwikkelde oortjes die ik niet uit elkaar weet te krijgen en rits mijn jas dicht tot aan mijn kin. Mijn sjaal kriebelt in mijn neus en half niesend loop ik naar de deur. Ik ruk de deur open, stap naar buiten. Hop, een wandeling, let’s go.
